اشعار

 پخش سبک   

سر آسمانهای اعلا، به زیر قدمهای صادق         دل غصه دار محبین، بسوزد ز غمهای صادق

فدای امام غریبی، که شد کشتۀ زهـر کینه         ز داغ عزیز پیمبر، شده محشری در مدینه

 پخش سبک

سـلام ای، ولـی اللهِ حیّ سـرمـد، ز خـوبـانِ عـالَـم سـرآمـد

یم حـقـایـق، امام صادق؛ گـلِ باغ آل محمد

مردی غروب کرد وقتی افـق شکست            خـورشـیـد دیگری جـای پـدر نـشست

او یـک امـام بـود هر چـنـد بـی قـیـام            او یک رسول بود جبـریل شاهد است

ای چـشـم عِـلـم خـاک قــدوم  زُراره‌ات           جـانِ وجــود در گــرو یـک اشــاره‌ات

سـبّــوحــیـان فـریــفــتــۀ ذکــر دائـمـت           قـدّوسـیـان مـدیـحـه سـرای هـمــاره‌ات

ای اساتید دو گیتی طفـل ابـجـد خوان تو          نـور دلهـا تا ابـد از مـشـعـل عـرفـان تو

علم هستی گوهری از بحـر بی پایان تو          عقل وعشق و روح محو و مات و سرگردان تو

ای خوشه ای ز خرمن فیضت تمام علم            با منـطـق تو اوج گـرفـتـه مـقـام عـلم

پرواز کرده دور سرت مـرغ بام علم            برپا به پـای کرسی دَرست قـیـام عـلم

ای به صدقت تا صف محشرسلام از صادقان          وی درخشیـده کـلامت در کلام صادقان

نام زیبایت عیان در صـدر نام صادقان          هـم امـام صـادق استی هـم امام صادقان

مـرغ دلـم که شاخـۀ طوباست جـای او          ویـــرانـــۀ بــقــیــع  بـــوَد مــدّعای او

خـواهـد در آن دیـار مـقـدّس کنـد مـقام          انـدر جــوار صــادق و نــالد بـرای او

من کیـسـتم حقـیقـت حـق را نـشـانـه ام            بیرون ز مرز فکر و خیـال و فسانه ام

بنـیانگـذار مذهـب و مسنـد نشـین عـلم            فـیــض مــدام فــلســفــۀ عـارفــانــه ام

ای کــل عــلـم از دم پـاکـت روایــتـی           هـر نـکـته از کـتـاب کـمـال تـو آیتـی

با آن کـه بی‌حد اسـت عـنـایات کـبریا           مـثـل ولایــت تــو نـبــاشــد عـنـایـتـی

نه فقط بادِ خزان برگ وبرش را سوزاند           زهر از راه رسید و جگرش را سوزاند

دست و پا می‌زد وساعات نَفَس‌گیری داشت           لبِ پُرخون، دلِ صدپاره چه تقدیری داشت

به غمزه ای نظرت صدمه وستاره کشید           نــظـارۀ تـو ابـوحـمزه و زراره کـشـید

غریب هستی و چـون مادرت نـشد آقـا           سـر مـزار شـما گـنـبـد و منـاره کـشـید

داغ صادق شـرر سیـنه ام افروخته کرد           جگرى سوخته یاد از جگر سوخته کرد

جگرى سوخته کز داغ بر افروخته بود           باز هم از اثر زهــر جفــا؛ سـوختـه بود

جگری شعله شد و سوخت و خاکستر شد           شمع خاموش شد از باد و گلی پرپر شد

باز هم زهر نشست و بدنی گشت کبود           باز یـاسی به زمین ریخت و نیلـوفر شد

چون نور ذوالجلال به دل جلوه گر شود            تـیـغ سـتـم به نـور، کجـا کـارگـر شود؟

وقتی فـیـا سیـوف خـذیـنی نگـفته است            شمـشیـرها به جسم امـامی مـگـر شود؟

خورشید بود و ماه به نورش نظاره داشت           در کهکشان علم هـزاران ستـاره داشت

عـطـر کـلام وحی زلـعـل لبـش چـکـیـد           فضل و مقام و منزلتی بی شماره داشت

باز هـم پـشت در خـانـه صـدا پیـچـیده           بوی دود است که در بیت ولا پیـچـیده

عده ای بی سر و پا دور حرم جمع شدند           باز هم، همـهـمه در کـوچۀ ما پیـچـیده

پـیـرمـردی و بـزرگ هـمـۀ اعصـاری           روی جـانـت اثـر کـیـنـۀ دشـمـن داری

وای من خـلـوت سجـادۀ تان پـَرپَـر شـد           فرش زیر قدمت سوخت و خاکستر شد

الـسـلام ای حجّـت حـق بر زمـیـن            حـضرت صـادق امـام الـمـؤمـنیـن

یــا ولــی الله یــا کــهـــف الــوراء            فــــانــــیـــا لـلـه ای مــــرد خــــدا

مردی که جبریل امین در محضرش بود           دریـای عـلـمش هـدیـۀ پـیـغـمبـرش بود

نام شـریفـش اسم نهری در بهشت است           خُلد برین هم جلـوه ای از مظهـرش بود